Na wstępie wyjaśnienie: wcale nie chciałem oglądać tego filmu. Pomimo osoby reżysera nic mnie do "Dreamgirls" nie zachęcało. Owszem muzyka mogła być dobra, ale po co oglądać film dla samej muzy. I niestety moje obawy w pełni się spełniły. Najnowszy obraz Billa Condona to przeciętna opowieść o tym, że showbiznes to prostytucja. Artystki to dziwki dymane bez zabezpieczenia za kasę mniejszą lub większą (z której gruba część idzie do kiesy alfonsów? znaczy się producentów, menagerów itp.). Jak wiadomo seks bez zabezpieczenia prowadzi do tragicznych skutków, tak też i nasze bohaterskie dziwki (znaczy się artystki) doznają upadku, upokorzeń i wszelkiego rodzaju nieszczęść, by na końcu doznać typowo amerykańskiego objawienia, że przyjaźń i rodzina znaczą więcej niż sława i bogactwo.
Nic nowego. Historia stara jak kino. Condon nawet bardzo się nie postarał i spreparował sprawne lecz standardowe widowisko.
Pozostaje więc muzyka. Dla fanów czarnej muzy owszem będzie to raj dla uszu, choć moim zdaniem dziewczyny trochę przesadzają z tym wyciem (np. "Steppin' To The Bad Side" wolę w wersji męskiej, zanim dziewczynki zaczynają swój chórek). Nie spodziewałem się, że to kiedyś powiem, jednak pod względem muzycznym wolę "Step Up".
A aktorzy? Murphy zasłużył na nominację do Oscara, lecz nie na nagrodę (i tu Akademia wykazała się rozsądkiem). Podobnie ma się sprawa z Hudson. Ma dziewczyna płuca, to trzeba jej przyznać. Wyje niczym syrena w remizie. Śpiewanie to jednak coś więcej. Jej gra może i zasłużyła na nominację, lecz żeby wybrać ją ponad Cate Blanchett trzeba być niespełna rozumu (lub mieć go doszczętnie przeżarty badziewiami w stylu "American Idol").